غزل شماره 237 دیوان حافظ، نفس برآمد و کام از تو بر نمي آيد + با تعبیر فال
نفس برآمد و کام از تو بر نمي آيد
فغان که بخت من از خواب در نمي آيد
صبا به چشم من انداخت خاکي از کويش
که آب زندگيم در نظر نمي آيد
قد بلند تو را تا به بر نمي گيرم
درخت کام و مرادم به بر نمي آيد
مگر به روي دلاراي يار ما ور ني
به هيچ وجه دگر کار بر نمي آيد
مقيم زلف تو شد دل که خوش سوادي ديد
وز آن غريب بلاکش خبر نمي آيد
ز شست صدق گشادم هزار تير دعا
ولي چه سود يکي کارگر نمي آيد
بسم حکايت دل هست با نسيم سحر
ولي به بخت من امشب سحر نمي آيد
در اين خيال به سر شد زمان عمر و هنوز
بلاي زلف سياهت به سر نمي آيد
ز بس که شد دل حافظ رميده از همه کس
کنون ز حلقه زلفت به در نمي آيد
تعبیر غزل شماره 237 دیوان حافظ ، نفس برآمد و کام از تو بر نمي آيد
احساس بی‌قراری و بی‌تابی به تو دست داده است و به نظر می‌رسد که همه چیز از دست رفته است. رسیدن به کام و مراد را محال می‌دانی و با وجود دعاهایی که کرده‌ای، نتیجه‌ای نگرفته‌ای. اما بدان که همچنان به تو فرصت داده شده است. صبر کن و امیدوار باش، زیرا به زودی و در آینده‌ای نزدیک، با امید و پشتکار، به آرزوها و مرادت خواهی رسید. دل از خدا جدا نکن و همواره به او توکل کن که سرانجام به خواسته‌های قلبی‌ات خواهی رسید.
