محمدرضا لطفی، چهره‌ای درخشان در تاریخ موسیقی ایران، در هفدهم دی‌ماه سال ۱۳۲۵ در گرگان دیده به جهان گشود و در دوازدهم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۹۳ چشم از جهان فروبست. او که نوازنده‌ای بی‌بدیل در تار، سه‌تار و کمانچه بود، نام خود را به عنوان یکی از معروف‌ترین آهنگسازان ایرانی در تاریخ موسیقی این سرزمین جاودانه ساخت.
محمدرضا لطفی، چهره‌ای درخشان در تاریخ موسیقی ایران، در هفدهم دی‌ماه سال ۱۳۲۵ در گرگان دیده به جهان گشود و در دوازدهم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۹۳ چشم از جهان فروبست. او که نوازنده‌ای بی‌بدیل در تار، سه‌تار و کمانچه بود، نام خود را به عنوان یکی از معروف‌ترین ردیف‌دانان و آهنگسازان ایرانی در تاریخ موسیقی این سرزمین جاودانه ساخت.
نوازندگی: لطفی با نغمه‌های بدیع و دل‌انگیز خود بر تار، سه‌تار و کمانچه، جان تازه‌ای به موسیقی ایرانی بخشید. از جمله آثار مشهور او می‌توان به کنسرت ابوعطا، کاروان شهید و ایران ای سرای امید اشاره کرد.
ردیف‌شناسی: لطفی از جمله بزرگ‌ترین ردیف‌دانان موسیقی ایرانی بود. او با تسلط کامل بر ردیف موسیقی ایرانی، به تدریس و ترویج این گنجینه گرانبها پرداخت و نقشی بی‌بدیل در حفظ و انتقال آن به نسل‌های بعد ایفا کرد.
آهنگسازی: لطفی در زمینه آهنگسازی نیز آثار ماندگاری خلق کرد. از جمله آثاری که به آهنگسازی او مشهور هستند، می‌توان به کنسرت شیدا، به یاد عارف، از میان ریگ‌ها و الماس‌ها، چهارگاه و به یاد درویش خان اشاره کرد.
تدریس: لطفی در طول دوران فعالیت هنری خود، شاگردان برجسته‌ای تربیت کرد که هریک در عرصه موسیقی ایرانی به نام و آوازه‌ای رسیدند. از جمله شاگردان مشهور او می‌توان به مجید درخشانی، صدیق تعریف، حمید متبسم و حسین بهروزی‌نیا اشاره کرد.
محمدرضا لطفی نقشی بی‌بدیل در احیای موسیقی سنتی ایرانی ایفا کرد. او با نوازندگی، ردیف‌شناسی، آهنگسازی و تدریس خود، گامی مهم در جهت حفظ و ارتقای این هنر اصیل برداشت. لطفی همچنین با تلفیق موسیقی سنتی ایرانی با شعر و ادبیات فارسی، آثاری بدیع و دل‌انگیز خلق کرد که به غنی‌تر شدن گنجینه موسیقی ایرانی کمک شایانی نمود.
محمدرضا لطفی، یار دیرینه‌ی موسیقی ایران، با درگذشت خود، خلأیی بزرگ در این عرصه بر جای گذاشت. اما یاد و خاطره او و نغمه‌های جاودانه‌اش، همواره در قلب و روح مردم ایران زنده خواهد ماند.
احتمالا از شخصیت های پایین هم خوشت بیاد
© کلیه حقوق سیر تا پیاز سایت محفوظ می باشد.