محمدجواد ظریف، دیپلمات باسابقه ایرانی، در ۱۷ دی ۱۳۳۸ در تهران به دنیا آمد. او تحصیلات عالی خود را در رشته روابط بین‌الملل در آمریکا به پایان رساند و سال‌ها در سمت‌های مختلف دیپلماتیک، از جمله نماینده دائم ایران در سازمان ملل و وزیر امور خارجه در دولت‌های یازدهم و دوازدهم فعالیت داشت

محمد جواد ظریف اهل کجاست؟ ( + سوابق علمی و تحصیلات )

زندگینامه محمدجواد ظریف

محمدجواد ظریف در ۱۷ دی‌ماه سال ۱۳۳۸ در خانواده‌ای سنتی و مذهبی در تهران به دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در مدرسه علوی به پایان رساند و سپس برای ادامه تحصیل به ایالات متحده آمریکا رفت. دکتر ظریف در دولت‌های یازدهم و دوازدهم جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان وزیر امور خارجه فعالیت کرد.

محمد جواد ظریف اصالتا اهل کجاست؟

محمدجواد ظریف اصالتاً تهرانی است و در یکی از محله‌های قدیمی این شهر به دنیا آمد و بزرگ شد. خانواده‌ او ریشه در ارزش‌های مذهبی و سنتی ایران داشته و نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت فکری و اخلاقی او ایفا کرده‌اند.

همسر محمد جواد ظریف اهل کجاست؟

مریم ایمانیه، همسر محمدجواد ظریف، از چهره‌های فعال در عرصه فرهنگی و معنوی ایران است. او اصالتاً اهل تهران است و در رشته تغذیه تحصیل کرده است. مریم ایمانیه در تابستان سال ۱۳۵۸، از طریق خواهرش با محمدجواد ظریف آشنا شد و این آشنایی به ازدواج آن‌ها انجامید. پس از ازدواج، همراه همسرش به نیویورک مهاجرت کرد.

او به مدت ۱۰ سال از شاگردان مرحوم حاج محمداسماعیل دولابی، از عرفای سرشناس معاصر، بوده است. علاقه‌مندی‌اش به حوزه‌های عرفانی و معنوی باعث شد که در سال‌های بعد، در همایش‌های بین‌المللی مرتبط با عرفان و مولاناپژوهی در کشورهایی چون آمریکا، هند، ژاپن و برخی کشورهای اروپایی شرکت کرده و به سخنرانی بپردازد.

مریم ایمانیه همچنین ریاست انجمن بانوان دیپلمات وزارت امور خارجه ایران را بر عهده داشته است و در محافل دیپلماتیک نیز فعالیت‌هایی داشته است.

ثمره این ازدواج دو فرزند به نام‌های مهسا و مهدی است که هر دو در ایالات متحده آمریکا متولد شده‌اند.

عکس محمد جواد ظریف و همسرش 

عکس محمد جواد ظریف و همسرش

تحصیلات:

ظریف در سال ۱۳۵۵ با ویزای دانشجویی راهی آمریکا شد. او در سال ۱۳۶۰ مدرک کارشناسی روابط بین‌الملل و در سال ۱۳۶۱ کارشناسی ارشد خود را در همان رشته از دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو دریافت کرد. سپس در دانشگاه دنور ایالت کلرادو به تحصیل ادامه داد و در سال ۱۳۶۳ مدرک کارشناسی ارشد دوم و در سال ۱۳۶۷ مدرک دکترای خود را در رشته مطالعات بین‌الملل با گرایش روابط و حقوق بین‌الملل اخذ کرد.

سوابق علمی و تدریس:

دکتر ظریف بیش از دو دهه سابقه تدریس دارد. او در دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو به‌عنوان مدرس، و در دانشکده روابط بین‌الملل و دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران به‌عنوان استاد میهمان فعالیت داشته است. تألیفات متعدد او به زبان‌های فارسی و انگلیسی در زمینه دیپلماسی چندجانبه، سازمان‌های بین‌المللی، امنیت بین‌المللی، خلع سلاح و مسائل سیاسی منتشر شده‌اند.

سوابق اجرایی و دیپلماتیک:

- مشاور سرکنسولگری ایران در سانفرانسیسکو (۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹)  
- مشاور سیاسی، رایزن و کاردار نمایندگی ایران در سازمان ملل (از ۱۳۶۱)  
- مشاور وزیر خارجه وقت، دکتر علی‌اکبر ولایتی (۱۳۶۷ و ۱۳۶۸)  
- سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد (۱۳۶۸ تا ۱۳۷۱)  
- دستیار ارشد وزیر امور خارجه (تا ۱۳۸۹)  
- معاون بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی  
- رئیس کمیته حقوقی مجمع عمومی سازمان ملل (۱۳۷۱)  
- رئیس کمیته نگارش اجلاس آسیایی حقوق بشر در بانکوک (۱۳۷۲)  
- ریاست جلسات متعدد بین‌المللی از جمله کمیسیون خلع سلاح سازمان ملل، کنفرانس آسیایی مبارزه با نژادپرستی، و کمیته سیاسی اجلاس‌های کنفرانس اسلامی و جنبش عدم تعهد

وزارت امور خارجه:

در مرداد ۱۳۹۲، محمدجواد ظریف با رأی اعتماد مجلس شورای اسلامی به‌عنوان وزیر امور خارجه دولت یازدهم منصوب شد و در دولت دوازدهم نیز این سمت را حفظ کرد. در این دوران، یک‌بار استعفا داد، اما با مخالفت رئیس‌جمهور وقت، دکتر حسن روحانی، مواجه شد.

نقش در مذاکرات هسته‌ای:

او از زمان مذاکرات اولیه با سه کشور اروپایی در تهران و توافق‌نامه سعدآباد، حضور فعالی داشت و با آغاز دولت حسن روحانی، به ریاست تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران با گروه ۵+۱ منصوب شد.  
پس از امضای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، بسیاری از او به عنوان "امیرکبیر زمان" یاد کردند و او را با دکتر مصدق مقایسه نمودند. ظریف در مذاکرات، بیشترین دیدارها را با جان کری، وزیر امور خارجه وقت آمریکا، انجام داد.

چالش‌های پس از برجام:

با روی کار آمدن دولت دونالد ترامپ در آمریکا، توافق برجام با چالش جدی مواجه شد و آمریکا به‌صورت یک‌جانبه از آن خارج شد. در پی این اقدام، تحریم‌های شدیدی علیه ایران بازگشت و چالش‌های جدیدی در سیاست خارجی ایران به‌وجود آمد.